Την πρώτη μέρα στο σχολείο η δασκάλα βάζει τα παιδάκια να πουν το όνομά τους κι από που είναι. Τα παιδάκια αρχίζουν.
-Με λένε Κωστάκη κι είμαι απ'τις Συκιές.
-Με λένε Μαρία κι είμαι απο την Τούμπα.
-Με λένε Γιωργάκι κι είμαι απ'την Καλαμάτα.
Φτάνουν και στο Αλβανάκι της τάξης:
-Με λένε Αλιά κι είμαι απ'την Αλβανία.
Χα,χα,χα! γέλια τα παιδιά.
Στο διάλειμαη δασκάλα παίρνει τον Αλιά σε μια γωνία και του λέει:
-Κοίταξε Αλιά.Δεν θα λες,με λένε Αλιά κι είμαι απ'την Αλβανία,για να μη σε κοροϊδεύουν τ'αλλα παιδάκια.Θα λες με λένε Ηλία κι είμαι απ'τους Αμπελόκηπους. Καλά;
-Καλά,κυρία, λέει ο Αλιά.
Πάει ο Αλιά στο σπίτι, σε λίγη ώρα έρχετε η μάνα του.
-Αλιά,φωνάζει, Αλιά που είσαι;
Τσιμουδιά ο Αλιά.
-Αλιά είσαι εδώ;
Τίποτα ο Αλιά.
-Αλιά γιατί δεν απαντάς;
Άχνα ο Αλιά.
Ανοίγει η μάνα του την πόρτα του δωματίου του και τον βλέπει να κάθεται στο κρεβάτι.
-Γιατί δεν απαντάς που σε φωνάζω;
-Εμένα δεν με λένε Αλιά. Με λένε Ηλία κι είμαι απ'τους Αμπελόκηπους.
Του ρίχνει ένα ξύλο η μάνα του, του μαυρίζει και το μάτι.
Σε λίγη ώρα έρχετε σπίτι κι ο μπαμπάς.
-Αλιά, φέρ'τις παντόφλες μου.
Καμιά απάντηση.
-Αλιά,ακούς που σου μιλάω;
Τα ίδια ο Αλιά, ίδιο σκηνικό.
Μπαίνει ο πατέρας του φουρτουνιασμένος στο δωμάτιο του Αλιά. Γιατί δεν μιλάς,ρε,αφού είσαι εδώ;
-Εμένα δεν με λένε Αλιά. Με λένε Ηλία κι είμαι απ'τους Αμπελόκηπους.
Του ρίχνει και ο πατέρας του ένα βρωμόξυλο, του μαυρίζει και τ'άλλο μάτι.
-Τι έπαθες, Ηλία, τον ρωτάει η δασκάλα του. Ποιός σου μαύρισε τα μάτια;
-Άστα καλέ κυρία, χθές μ'έδειραν δύο Αλβανοί!!
